Θυμίαμα πάντα πλήν λιβάνου καί σπένδε γάλα
Ἀμφιετῆ καλέω Βάκχον, χθόνιον Διόνυσον,
ἐγρόμενον κούραις ἅμα νύμφαις εὐπλοκάμοισιν·
ὅς παρά Περσεφόνης ἱεροῖσι δόμοισιν ἰαύων
κομίζει τριετῆρα χρόνον Βακχήϊον ἁγνόν.
αὐτός δ’ ἡνικα τόν τριετῆ πάλι κῶμον ἐγείρῃ,
εἰς ὕμνον τρέπεται σύν ἐϋζώνοισι τιθήναις,
εὐάζων κινῶν τε χορούς ἐνί κυκλάσιν ὥραις.
ἀλλά, μάκαρ, χλοόκαρπε, κερασφόρε, κάρπιμε Βάκχε,
βαῖν’ ἐπί πάνθεον τελετήν γανόωντι προσώπῳ,
εὐϊέροις καρποῖσι τελεσσιγόνοισι βρυάζων.